Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Κάνει Θεσσαλονίκη σήμερα..

Ηλιόλουστη μέρα,μου θυμίζει τότε που μετά απο πολύ άγχος ήρθε η πρώτη πραγματικά ηλιόλουστη μέρα στη Θεσσαλονίκη.Τότε που 4 εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι με μοναδικό κοινό παράγοντα εκείνον συναντήθηκαν στη Θεσσαλονίκη,με μοναδικό κοινό τους σκοπό να φύγουν απο'κει και να είναι εκείνος καλά.


Μέσα στο αμάξι,κολλημένοι στην κίνηση,στο δρόμο απο το νοσοκομείο προς το κέντρο[μας είχαν μόλις πεί οτι όλα πήγαν καλά],το βάρος είχε φύγει από πάνω μας,εκείνο το ασήκωτο κι αν; ,κολλημένοι στα παράθυρα ν'αναπνεύσουμε εξωνοσοκομειακό αέρα και με εναν πανέμορφο ήλιο να μας ζεσταίνει τα πρόσωπα ακούστηκε αυτό..

και μου ζέστανε την καρδιά..

Αγαπημένο τραγούδι του μπαμπά μου,που το έχω συνδέσει με εκείνον,που τον αγάπησα σαν αμαρτία,τον μίσησα σαν φυλακή και αυτός ο μαλάκας με έβησε κ απο το φεις.


Σταδιάλα,μαλακισμένος που είναι ο κόσμος.


To καλό της υπόθεσης είναι οτι επικοινώνησα με τον "γλυκό χωρίς" που βρίσκεται στα ξένα και την "litanie des saints" που είχαμε ψιλοχαθεί.Πάλι καλά που αυτοί δεν είναι μαλάκες :Ρ

1 σχόλιο:

Kος Μηδενικός είπε...

Όπως σου είχα πει...τόσο καιρό εδώ εμάς μας έκανε Λονδίνο. Τώρα μάλλον προς Λιβύη θα έλεγα ότι κάνει. Λίγο Αθήνα και Ελλάδα δεν δύναται;

Όσο για τα υπόλοιπα...ένα σου λέω...γέφυρα γνωστού τραγουδιού αλλά Zero Point και Νινέτα ντουέτο...θα μου για σκότωμα, αγάπη ΑΝ σου έδινα...χαχαχαχαχαχαχα!!!!