Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Bρήκα καινούρια δουλίτσα.Καιρός μου ήταν,ε?Μα κουράστηκα
να κάθομαι όλη μέρα σ'ένα σπίτι κάνοντας απολύτως τίποτα..
ΟΚ,για τα βράδια δεν το συζητώ,φοβερά είναι με την παρέα
μου.Κάθε μέρα να ευχαριστώ αυτόν που μου έστειλε στη ζωή
μου αυτό [ή μάλλον αυτούς]που τόσα χρόνια μου χρωστούσε.
Plus οτι είχα ξεμείνει ΕΝΤΕΛΩΣ απο λεφτάκια.Και το μέσα
μόνος σου δεν αντέχεται,κακά τα ψέμματα.Εννοώντας οτι το
"μέσα" θέλει και μια αγκαλιά,ένα κατι βρε αδερφέ.Αυτό που
οι φίλοι δεν μπορούν να σου προσφέρουν.

Καλά λοιπον τα πράγματα στη δουλίτσα.Ενώ τελευταία δεν ήταν
όλα τόσο ρόδινα.Ένιωθα μια απέραντη,αβάσταχτη θλίψη.Γιατί?
Γιατί δεν μπορούσαπολύ απλά να διαχειριστώ την τεράστια αυτή
απόσταση που υπήρχε σε κάποιους τομείς της ζωής μου.

Απότ η μιά,εξαιρετικοί άνθρωποι δίπλα μου,πλήρης αποδοχή,νιώθω
ευλογημένη που έγινε αυτό το ξεσκαρτάρισμα κ έμειναν μόνο όσοι
έπρεπε να μείνουν.Να είναι η πρώτη έγνοια μου το πρωί και η
τελευταια το βράδυ.

Από την άλλη..Τα οικογενειακά μου που πάνε από το κακό στο
χειρότερο.Δε γράφω τίποτα παραπάνω γι'αυτό το θέμα,αφορά ενήλικες,
τα προβλήματά τους ας τα λύσουν μόνοι τους..Εγώ προσπάθησα όσο με
έπαιρνε,όλα και όλοι έχουν τα όριά τους..

Ακόμα,το θέμα το οικονομικό είναι μεγάλος βραχνάς.Τωρα εγώ που
στην ουσία είμαι ανεξάρτητη[οικονομικά] από τα 18 μου να ζητάω
"δώσε μου 5 ευρώ για καφέ κ άλλα 5 για τσιγάρα" ? Ντροπή..Αλλα αυτό
λύθηκε.

Τέλος,ο ίδιος μου ο εαυτός.Τί έλω τελικά από τη ζωή μου?Πώς αντιμετωπίζω
τις καταστάσεις?Ποιά ειμαι?Αυτό δεν πρόκειται να μου το συγχωρήσω ποτέ.
Κοιμήθηκα 16 ετών κ ξύπνησα 22..Προστατευμένη σε ένα κλειστό περιβάλλον,
ασπάστηκα μια καθημερινότητα που δεν ήθελα αλλά το παραδέχομαι,βολεύτηκα
μέσα σε αυτήν γιατί ήμουν κουρασμένη.Και όσο τα χρόνια περνούσαν,τόσο εγώ
απογοητευόμουν.Όχι,δεν κουράστηκά άλλο,δεν υπάρχει κάτι περισσότερο από
αυτό το μηδενικό που ήμουν.Ανησυχώ μήπως φτάσω πάλι εκεί.Μόνο που αυτή τη
φορά δε θα έχω το κουράγιο να προσπαθήσω.

Ασφάλεια.Μεγάλη κουβέντα.Ζηλεύω όλους εσάς που ξέρετε οπως οτι και αν
γίνει θα έχετε τους γονείς σας να σας στηριξουν.Υπάρχουν στιγμές που όλα
μέσα μου σκοτεινιάζουν,γύρω μου υπάρχει φώς,με τυφλώνει κ εγώ δε ξέρω που
να στραφώ γιατί τίποτα από τα δυο δεν ξέρω να αντιμετωπίσω και φοβάμαι,
φοβάμαι πολύ..Πουθενάδεν το λέω,ποιος θα με πιστέψει?Όσοι με ξέρουν θα
καταλάβουν το γιατί.

Γαμώτο πονάω.Και ξέρω ποιό είναι το μεγαλύτερο από όλα μου τα προβληματα:
Γεννήθηκα για να ανησυχώ.Καταλαβαίνω οτι αυτό μερικές φορες κάποιους τους
ενοχλεί,τους πνίγει,τους "καπακώνει".Αλλά δεν το κάνω για κακό,το αντίθετο..
Δε θέλω οι δικοί μου άνθρωποι να νιώσουν για μένα λεπτό όπως ένιωθα εγώ για
χρόνια..Πώς το λεει η Δήμου?
"Ανησυχώ για σένα ανησυχώ
/αν σ'αγαπάει άλλη όπως εγώ
/τρέμω κακό μη παθεις όπου πας
/εγώ σε νοιάζομαι κ ας με πονάς
/ανησυχώ για σένα ανησυχώ
/μην πέσεις στη παγίδα όπως εγώ.."

Ε,κάτι τέτοιο λοιπόν.


Έχω και το άλλο.Τον βλέπω[που έλεγα οτι τον ξεπέρασα,όχι καλέ τον πρώην,
το κόλλημα]κ νιώθω ζεστασιά,ηρεμώ..Μετά από εκείνο το μεγάλο μου ξέσπασμα
που ποτέ δε θα μάθει,ηρέμησα κ είπα ΑΥΤΟΣ ή κανένας.Και μεταξύ μας,το δεύτερο
βλέπω να συμβαίνει.Αλλα δε με πείράζει κιόλας.Ίσα-ίσα,θαρίξω το βάρος και την
ενέργειά μου αλλού.


Πάλι μιλάω πολύ..πάλι..

Τα φιλιά μου,


xxx


6 σχόλια:

Sourotiri είπε...

Μπορει να αργησες να κανεις ποστ, αλλα μας χαρισες ενα κειμενο, απο τα λιγα -πλεον- στην ελληνικη μπλογκοσφαιρα. Μου ειχε λειψει ο προσωπικος χαρακτηρας των blogs...

Δεν ξερω αν ολα οσα ειπες τα εχεις πει σε καποιον αλλον ετσι μαζεμενα, αλλα και μονο το οτι τα εξεθεσες δημοσια ειναι ενα μεγαλο βημα.

Το ξεσκαρταρισμα που λες οτι εκανες, να εισαι σιγουρη οτι θα αποδειχτει πολυτιμο. Συνεχιζεις τον δρομο σου μονο με συμμαχους, ειναι κατι που ολοι το εχουμε αναγκη αυτο.

Οσον αφορα το οικογενειακο σου, οπως πολυ σωστα ειπες, προκειται για ενα θεμα μεταξυ ενηλικων. Προσπαθησε να συνειδητοποιησεις πως, οσο πολυ και αν σε ποναει ή σε πληγωνει ή οτιδηποτε, αλλο τοσο λιγο σε αφορα. Δεν ειναι οτι δεν σε αφορα καθολου, αλλα στην τελικη ο καθενας διαχειριζεται την ζωη του κανοντας τις επιλογες του και λουζομενος τις συνεπειες της οποιας του πραξης. Ισως καποια στιγμη να ειναι καλυτερα αν παιρνονται δυσκολες αποφασεις, παρα να μενουν στασιμες καποιες καταστασεις που δεν ειναι υγιεις [αν καταλαβα καλα δηλαδη].

Η δουλεια που επιασες, και συγχαρητηρια κιολας, θα δεις οτι δεν θα σε ωφελησει μονο στο οικονομικο: Θα γεμιζεις τις μερες σου, θα απασχολεισαι, θα κουραζεσαι, θα εκτιμησεις περισσοτερο πρωτα τον εαυτο σου και μετα τον ελευθερο σου χρονο.

Το τι θελεις απο την ζωη σου ειναι λιγο δυσκολο να το ανακαλυψεις στην ηλικια σου. Στον δρομο θα το βρεις, τραστ μι.

Ειναι καλο το οτι "εσπασες" την καθημερινοτητα στην οποια ησουν "προστατευμενη σε ενα κλειστο περιβαλλον". Ηρθε η ωρα να παρεις την ζωη σου στα χερια σου, να κατακτησεις την δικη σου "ασφαλεια" απο την αρχη, και ξερεις τι; Θα φτασεις σε ενα σημειο, μετα απο αδιακοπο αγωνα που απλα θα νιωθεις πολυ πιο δυνατη.



Και ολα αυτα στα λεει ενας ανθρωπος με σφηνωμενο το μαυρο υποσυνειδητο στο πισω μερος του μυαλου του [βλεπεις, οταν γεννηθηκα ειχα και ενα διδυμο αδερφο αλλα μετα απο 10 μερες πεθανε, αφηνοντας πισω εμενα να μην μπορω ουτε μια λεξη να πω για να εκφρασω την οδυνη μου, γιατι αυτα που λενε για τους διδυμους ισχυουν, αν κρινω συμφωνα απο τις περιγραφες των δικων μου για την συμπεριφορα μου στην βρεφικη μου ηλικια].

Στα λεει αυτα ενας ανθρωπος που στην καρδια της εφηβειας του εχασε τον πατερα του και εναν χρονο μετα, το μεγαλυτερο στηριγμα που βοηθουσε εμενα και την οικογενεια μου σε αυτην την απωλεια, ο παππους μου, εφυγε και αυτος.

Ξερω πολυ καλα τι εννοεις με την λεξη ασφαλεια, εζησα για χρονια πνιγμενος στην ανασφαλεια, την στενοχωρια, τα νευρα, τα κλαμματα, τις κηδεις και τα μνημοσυνα, τα μαυρα ρουχα, τους εφιαλτες και τα περιεργα ονειρα...Ας μην συνεχισω.

Και ξερεις τι καταλαβα; Οτι αν εχεις αξιολογους συμμαχους διπλα, ΝΑ ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΙΠΟΤΑ. Ολα τελειωνουνε και ολα περνανε. Αρκει να το παλεψεις.

*Νινέτα* είπε...

Καλέ μου Σουρ ή μάλλον
λατρεμένε μου Σουρ κ
μοναδικέ μου..πονάνε πολύ
γαμώτο όλα αυτά,πάρα πολύ
και συνεχώς με εκπλήσσει η
δύναμη που έχουμε να
αντιμετωπίζουμε όλα αυτά τα
μαλακισμένα πραγματα [μικρά
ή μεγάλα] που μας συμβαίνουν
καθημερινά και μας κάνουν
απλά να μή θέλουμε να ανοόξουμε
τα μάτια μας το πρωί και να μήν
αντεχουμε να κοιμηθούμε το βράδυ,
να μην αντέχουμε την ιδέα της
επόμενης ημέρας.Το ερώρημα,τον
φόβο αν θέλεις οτι δεν υπάρχει
απάντηση στην ερώτηση :
"τι στο διάολο θα μου συμβεί
ΠΑΛΙ σήμερα?"

Δεν τα έχω πεί πουθενά,όπως
και πολλά ακόμη..Γιατι δεν
πιστεύω οτι όσο μιλάς για όλα
αυτά ξορκίζεις το κακό,αλλά
μόνο οτι το κάνεις από υποφερτό
[με όποιο κόστος..] αβάσταχτο.

Μακάρι όλα να ήταν ρόδινα,
μακάρι όλα να ήταν καραμελωμένα,
μακάρι να γεννιόμασταν έτοιμοι
και να μή χρειαζόταν κάποιος
ηλίθιος να σκεφτεί οτι "μαθαίνουμε
από τα λάθη μας" ή "μέσα από τις
δυσκολίες ωινόμαστε πιο δυνατοί"
και λοιπά σκατα.

Θα το παλέψω.Αλλά επειδή το θέλω.
Όχι επειδή το διάβασα στην πίσω
σελίδα ενός παλιομοδίτικου
ημερολογίου και απο κάτω έλεγε
"Αγνωστος".

Στη ζωή μου πιά χρειάζομαι
υπογραφές.

Σε ευχαριστώ που άνοιξες την
ψυχή σου.Σε εκτιμώ πολύ
περισσότερο.

Βέβαια,όταν λέμε τις μαλακίες
μας στο face τα σπάς..Οφείλω να
ομολογήσω!Ε?

Litanie des Saints είπε...

Μ' αρέσει αυτό το τραγούδι. Και μ' αρέσει που ξαναγύρισες. Μη χάνεσαι. :)

*Νινέτα* είπε...

Γύρισα..Θα προσπαθήσω να κάνω την
παρουσία μου πιο έντονη κοριτσάκι
μου!

mahler76 είπε...

τουλάχιστον είσαι καλά και την παλεύεις. Φιλιά πολλά.

*Νινέτα* είπε...

Φιλιά γατούλη!