Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

αγάπες στο δρόμο..

Ήμουν τις προάλλες στο λεωφορείο κ ερχόμουν στην κολλητή Ρια,μεγάλη διαδρομή,μουσικούλα κ όρεξη να κοιτάζω γύρω μου..

Είδα γνωστές μουριτσες στο δρόμο,άγνωστες μουρίτσες αλλα ενδιαφέρουσες,ένα ανοιχτό παράθυρο με μια οικογένεια να τρωει μαζί,ανοιχτές πόρτες,κόσμο σε πεζούλια..

Ψώνια,δώρα,σακούλες,τσάντες με γλυκά,χαμόγελα μέσα στο λεωφορείο...

Πίσω μου ένα ζευγαράκι 14-15 ετών,χεράκι χεράκι να κάθονται,να γλυκοκοιτάζονται,να χαμογελούν,να ζουζουνίζουν..

Τα πιτσουνάκια μου!!!σκέφτηκα..Κ μετά σκέφτηκα οι εγώ ποτέ δεν έζησα μια τέτοια κατάσταση..Η τότε δική μου αγάπη ήταν 3 χρόνια μεγαλύτερος και είχε αμάξι,ερχοταν να με πάρει και δίνμε φιλιά κ παιχνιδιαρικες ματιές χωρίς να μας κοιτούν οι γύρω μας..

Δεν το'ζησα και αναρωτιέμαι,πώς σου λείπει μια τέτοια αναμνηση?Πως κάτι τόσο μικρό σου αφήνει τετοιο πόνο?Γιατί πάνω απο 1 χρόνο μετά ακόμα με πονάει?Θα περάσει ποτέ?


Που καναμε λάθος ρε βλάκα...Πού?

3 σχόλια:

Kος Μηδενικός είπε...

Συγκεκριμένα εσύ δε νομίζω ότι έκανες κάποιο λάθος. Αυτός πάλι έκανε ένα τσουβάλι μαλακίες. Και στη τελική δεν μπορείς να κάθεσαι και να χαλιέσαι για τη βλακεία του άλλου; Ότι θα περάσει πάντως θα περάσει...εδώ άλλα κι άλλα περνάνε αγαπάκι! Φιλιά!

Ludia είπε...

ένα χρόνος.. αυτό αναρωτιέμαι και εγώ.. μετά από ένα χρόνο πονάει.. γιατί???ΓΙΑΤΙ????!!!

pinos είπε...

ο έρωτας με έρωτα περνάει.
μόλις βρεις τον επόμενο έρωτα τις ζωής σού θα τα σκεφτεσε όλα αυτά και θα γελάς.
όλη τα έχουμε περάσει εγώ περάσαν 3 χρονιά μέχρι να προχωρήσω.
και να με τώρα ευτυχισμένος και με καινούργια σκεδια για το μέλλων