Το αύριο έπαψε από σήμερα να με φοβίζει

Ποιός να μου το'λεγε πως θ'άλλαζαν τόσα πολλά μέσα
σ'ένα (σχεδόν)χρόνο..
Πως εγώ θα άλλαζα?Πως δε θ'αναγνώριζα τον εαυτό μου
και θ'αναγκαζόμουν να με εφεύρω ξανά από την αρχή..
Μου αρέσει κι ας είμαι στον αέρα μετά από τόσον
καιρό σταθερότητας.
Μα θα μου πείς "είναι δυνατόν να σου αρέσει η ζωή
σου τώρα που όλα γκρεμίζονται γύρω σου?Η δουλειά
σου?Οι συνήθειές σου?Τώρα που δεν ξέρεις αν αύριο
θα πάς στο μαγαζί για δουλειά ή θα σε πάρουν τηλέφωνο
και θα σου πουν "κλείνουμε,μην έρθεις?"

Ναι,τώρα μου αρέσει η ζωή μου.Τώρα.Γιατί έχω την
ευκαιρία να κάνω κάτι που πραγματικά μου αρέσει
και να μη μείνω στην εύκολη λύση της δουλειάς του
μπαμπά,στο μέτριο μισθό,στη βόλεψη και στις ευθύνες
που πουθενά δεν οδηγούν,πουθενά δε μας βγάζουν..

Γιατί μόνο τώρα που είμαι στο πουθενά νιώθω καλά.
Γιατί στην τελική πάντα στο πουθενά ήμουν και μόνο
έτσι ξέρω να ζω.
Με την ασφάλεια είχα πάντα πρόβλημα.Βλέπεις δεν μου
την προσέφερε ποτέ κανείς,πού να ξέρω πώς είναι?

Μόνο στη σχέση μου επιδίωξα ασφάλεια και σταθερότητα,
στο "μαζί" δε χωρούν διαπραγματεύσεις.Μαζί και τέλος,
θα κάνω τα πάντα να μου είσαι καλά.Έτσι είμαστε κι οι
δυο μας καλά,ε?

Το αύριο έπαψε από σήμερα να με φοβίζει.

Άλλωστε δεν τα πάω καλά με την αναμονή.Τόσος πόνος,
τόσος κόπος,τόσα δάκρυα,ένα οδυνηρό διαζύγιο κι εμένα
να με πονά η αναμονή.

Κρεμασμένη σε ένα μπαλκόνι να περιμένω μια τον έναν
γονιό μια τον άλλο..Και στον κόσμο να γίνονται τόσα
κι εγώ αν περιμένω έστω κι ένα λεπτό να με πιάνουν
τα κλάματα πλέον.

Τί να κάνω?Αποφάσισα να αργώ λιγάκι εγώ.Πάντα.
Κλάματα τέλος.

Το αύριο έπαψε από σήμερα να με φοβίζει.

Μου αρέσει όπως το λέω.

Το αύριο έπαψε από σήμερα να με φοβίζει.

Ναι,αυτό ακριβώς.Μετά από μια περίοδο μεγάλης θλίψης.

Το αύριο έπαψε από σήμερα να με φοβίζει.

Ελπίζω κι εσάς.